"Na mijn hart aan winters Lapland te hebben verloren, werd ik in de zomer voor een tweede keer verliefd op Finland. Met haar uitgestrekte bossen, zuivere lucht en glooiende heuvels heeft het niet voor niets een grote aantrekkingskracht op veel mensen.
In juni 2017 was ik op bezoek bij Finse vrienden in het gebied Ruka-Kuusamo. Ik had hen in de winter daarvoor leren kennen. Het was halverwege juni en op sommige plaatsen lag zelfs nog een beetje sneeuw. Een klein aandenken aan de dikke witte deken die de maanden ervoor het landschap had bekleed.
Iets wat zomers heel hoog op mijn lijstje stond, was om een aantal plekken in Oulanka National Park te bezoeken die ik goed kende van mijn wandelingen op sneeuwschoenen. De bekende tennisrackets had ik nu verruild voor een paar stevige wandelschoenen. De routes die ik talloze keren had gelopen door een dik pak sneeuw leken mij nu haast onbekend. Wat een andere wereld was dit. Een compleet groene wereld waar niets anders te horen is dan de wind die zachtjes door de berkenbomen ruist, waar de rivier kolkt en bruist en waar wilde dieren zich nog vrij en onbezorgd kunnen voortbewegen. Dit prachtige stukje natuur wordt ook wel de laatste wildernis van Europa genoemd. Mooi en indrukwekkend tegelijk.
Het mooie aan de Finnen vind ik dat zij hun natuur niet alleen koesteren maar ook beschermen. Niet zo gek dus dat er in heel Finland wel veertig Nationale Parken zijn. Wij besloten om dit immense natuurgebied vanaf het water te verkennen. Je raad het al: wij zochten het avontuur op en gingen raften. Op een zonnige dag en met een temperatuur van 22 °C was het heerlijk peddelen over het kabbelende, soms steeds sneller stromende water. We keken onze ogen uit op de rode rotsen die krachtig afstaken bij het groene palet van ontelbare bomen. De frisse geur van het koude water en de spetters die af en toe de boot in kwamen, hielden ons alert.
Steeds tuurden we de waterkant af, op zoek naar dieren. Vaak hoorden we verhalen over de bijzondere inwoners van dit gebied. Beren, wolven, lynxen, elanden en ook rendieren laten heel soms een glimp van zich opvangen. Wij hadden helaas niet het geluk, maar we werden wel begroet door enkele otters die zich ontspannen mee lieten voeren op de Oulankajoki rivier.
Af en toe werden ruige stroomversnellingen afgewisseld met kleine watervallen. Toen we langs een vertakking van de rivier kwamen, grapte onze gids dat we via die weg in Rusland zouden belanden. Voor nu gingen we toch maar liever de andere kant op.
Halverwege de dag legden we aan op een mooie open plek en maakten we een kampvuur. Hier grilden we de typische ‘’Makkara’’-worstjes en genoten we van de zon die onze kleding weer deed drogen. We kwamen tot de conclusie dat dit alles is wat een mens nodig heeft. Het simpele gelukzalige gevoel van een worstje grillen bij een zelfgemaakt vuur. Wie wil dat nou niet?"